Of Brioche and Beignet — จาก บริออช ถึง เบนเยต์

เรื่องมันเกิดขึ้นตอนสายแก่ๆ ในวันหนึ่ง วันที่ฟ้าฉ่ำฝน ซึ่งมีน้อยวันนักในแคลิฟอร์เนีย ในช่วงสองปีนี้ ดิชั้นซึ่งจับบทคุณนายตื่นสาย พอลืมตาปุ๊ป มองฟ้า ก็เริ่มคิดหาโครงการที่มีอยู่นับล้านในสมองว่าจะค้นอันไหนขึ้นมาทำดีน้าาา แล้วก็มาหยุดตรง ขนมปังบรีออช (brioche bread) ไม่ใช่บรีออชหัวจุกนะ แต่เป็นขนมปังนิ่มๆ แบบขนมปังเนยสด หรือขนมปังหวานแบบที่เค้าทำเป็นขนมปังไส้หมูหยองน่ะ แต่เป็นแบบปอนด์ ด้วยความที่ติดใจ เฟร้นช์โทสท์ จากร้าน Café de la Presse แถวย่านจีนน่ะ (French toast ที่คนฝรั่งเศสทำ แล้วเค้าว่าต้องใช้ขนนปังแบบนี้หง่ะ แหม มันซับซ้อน ฮ่าๆๆๆ)

ขณะที่บิดขี้เกียจก็ชี้นิ้วให้ ‘อากู๋’ ค้นหาสูตรง่ายๆ ดีๆ ให้ แล้วก็มาหยุดตรงสูตรลับ ขนมปังหวานร้านคิงในโฮโนลูลู (King’s Bakery sweet bread) โอ้วววววว แหมมม กระสุนนัดเดียวจะได้นกสองตัว ได้ทั้งปังหวาน ปังฝรั่งเศส ฮ้า มันเริ่ดเสียนี่กระไร ว่าแล้วก็ลุกขึ้นกระปรี้กระเปร่าจัดการชั่งตวงวัด อย่างขมีขมัน แต่พลันนึกในใจว่า เอ สูตรเนี่ยะ ใส่ยีสต์ลงไปโต้งๆ แบบไม่ต้องทำให้มันอุ่นเลย แล้วมันจะขึ้นหรือ (ฟระ)

แต่เอาน่ะ “อย่าทำเป็นรู้มาก” นึกปรามตัวเองในใจขณะที่นวดแป้งเหย็งๆ ต่อไป ไม่นานก็ได้แป้งนุ่มกลมบ้อก รอเวลาที่จะพองตัวขึ้นเหมือนลูกโป่ง (ขอบอกว่าเวลาเปิดผ้าออกมาดูแล้วเห็นแป้งพอง แล้วได้ชกมัน นี่ โหหหห สุขสุดๆ อิอิ — คาดหวังๆ ๆ)

หนึ่งชั่วโมงครึ่งผ่านไป เปิดผ้าออกมา เอ๊า!!!! ก้อนเท่าเดิม — ไหมล่ะ ชั้นว่าแล้วววววววววว

ถึงตรงนี้ หูเริ่มอื้อด้วยความหิวบวกผิดหวัง เชอะ เอาน่ะ ไหนๆ ก็ไหนๆ ไม่ขึ้น ก็ลองอบดูหน่อย อบแล้วหน้าตาดูดี๊ดี แต่ว่ากินไม่ได้ ฮ่าๆๆๆๆ

และแล้วอารมณ์หูอื้อ และเซ็ง ก็เป็นที่มาของการ ซื้อและทำอะไรลงไปอย่างไม่ยั้งคิด ที่นักการตลาดชอบนักหนา เวลาคุณเธอเกิดอาการ compulsive buying mode หรือเลือดขึ้นหน้า อะไรที่ขวางหน้า ก็ต้องกิน และ ซื้อให้แหลกกันไปข้างหนึ่ง ใช่มะ อิอิอิ

และสิ่งที่ขวางหน้าก็คืออาหารปักษ์ใต้อเมริกัน เพราะกำลังอ่านอย่างน้ำลายสอ ขณะที่รอแป้งขึ้น ดังนั้น จึงมิรอช้า คว้ากระเป๋าตัวปลิวออกจากบ้านทันทีที่ ขนมแป้งบ้า หล่นปุลงไปในถังขยะ

แต่ว่าถึงจะอยู่ในอารมณ์บ้า ก็ไม่หลุดหัวข้อนะ ยังมั่นคงในความเป็นฝรั่งเศสต่อไป ปักษ์ใต้ ก็ต้องปักษ์ใต้แบบหลุยเซียน่านะ

ที่หลุยเซียน่า ที่มีนิว ออร์ลีนส์ ตั้งอยู่เนี่ยะ มีอิทธิพลของฝรั่งเศสอยู่มากๆ ใช่มั้ย ตัวเองน่ะ สงสัยมานานแล้วว่า ระหว่างอาหารเคจุ้น (Cajun) กับครีโอล (Creole) เนี่ยะ มันต่างกันยังไงเหรอ เอาล่ะ วันนี้ จะได้รู้กัน

เค้าว่า อาหารเคจุ้น (Cajun) เนี่ยะ มันเป็นอาหารพื้นบ้าน คนท้องถิ่นทำกินกันในแถบบึง บายู คงจะเหมือนอาหารเหนือ อิสาน และปักษ์ใต้ บ้านเราที่อร่อย แต่ดูไม่ค่อยดี ขึ้นเหลาก็คงดูไม่เหมาะ ในขณะที่ อาหารครีโอล (Creole) ก็ระเหิดระหง เป็นเมนูในเมือง ขึ้นเหลา หน้าตาไม่ดำปี๋เหมือน เคจุ้น (ฮ่าๆๆๆๆๆ ขอบอกว่าร้านที่ไปกิน คนข้างๆ สั่งซี่โครงอะไรมากิน ไม่รู้ ดำปี๋จริงๆ)

ค้นๆๆ เจอร้าน Angeline’s Louisiana Kitchen ที่เบิร์คลีย์ ไม่ไกลจากบ้าน เห็นคนรีวิวเยอะสุดๆ ต้องไปต้องไป — เลือกเมนู เอทุฟเฟ่ใส่ครอฟิช (Crawfish Etoufée) มีถั่วฝักยาวผัดน้ำมันเคียงมา อร่อยมากแม้หน้าตาไม่ดีนัก ดูเป็นข้าวราดแกงเขละๆ อารมณ์เดียวกับ ข้าวราดแกงกะหรี่แบบญี่ปุ่นหน่ะ (เมื่อก่อนชอบกินมากเลย เดี๋ยวนี้ทำไมเหมือนทำไม่เป็น อิอิ) กินเกลี้ยงจานเลยล่ะ เห็นเขละขนาดนี้ก็เหอะ

Crawfish Étoufée

หลังจากนั้นตามด้วยกาแฟ (กาแฟนิวออร์ลีนส์นี่เค้าผสมชิคคอรี่ ไม้อะไรก็ไม่รู้ แต่ประมาณกาแฟตุงฮู แบบใส่เม็ดมะขามคั่วหอมๆ เหมือนกาแฟยกล้อบ้านเรา) และ ของหวาน เบนเยต์ (มันต้องมีของหวานนะ แก้ความผิดหวังจาก บรีออชไง) พอเค้ายกมาเป็นชามแบบนี้ ถึงกับผงะ คุณพระคุณเจ้า จะเอาชีวิตรอดมั้ยนะ วันนี้

แต่พอได้กินเข้าไป แหม อร่อยยยย เหมือนขนมแก้วตาโบ๋ (ที่หากินได้อยู่หรือเปล่าน้อ) ซึ่งก็เป็นแป้งแบบโดนัทแต่ทำเป็นสี่เหลี่ยมแล้วเวลาเสิร์ฟถมด้วยน้ำตาลไอซิ่งเยอะๆ